Depresja – obniżony nastrój

Depresja nie ogranicza się tylko do smutku i przygnębienia. To także utrata zainteresowań i radości życia. Człowiek zaczyna funkcjonuje w zwolnionym rytmie, ma zaburzenia poznawcze, np. koncentrację uwagi i przede wszystkim obniżoną samoocenę. Dotykają ją zaburzenia snu, który jest płytki i nie daje relaksacji. Osoba chora w sposób ponury i pesymistyczny patrzy na świat, przyszłość widzi wyłącznie przez „ciemne okulary”. Depresja często związana jest z reakcjami somatycznymi: złym samopoczuciem fizycznym, dolegliwościami bólowymi, oraz np. chorobami układu krążenia. Według ICD-10, aby stwierdzić epizod depresyjny osoba musi doświadczać obniżonego nastroju, utraty zainteresowań i zdolności radowania się, zmniejszenia energii prowadzącego do zmniejszenia aktywności.

Wg modelu biopsychospołecznego, za powstawanie depresji odpowiadają:

• czynniki biologiczne (genetyczne, poziom neuroprzekaźników w mózgu, stan zdrowia somatycznego, choroby przewlekłe, uzależnienia),

• czynniki psychologiczne (stresujące wydarzenia życiowe i sposoby radzenia sobie z nimi, relacje małżeńskie i rodzinne),

• czynniki społeczne i kulturowe (sieć wsparcia społecznego, poczucie samotności, sytuacja zawodowa).

Wymuszanie na sobie samym prób „wezmę się w garść” i „ogarnę to wszystko” sprawia, że narastają  w nas nerwy, poczucie bezradności. Narasta wstyd i zamykanie się w sobie. Aby szybko i skutecznie poradzić sobie z depresją, potrzebne jest wsparcie psychoterapeutyczne. Farmakologiczne leczenie depresji u większości osób jest niewystarczające. Najlepsze efekty klienci osiągają, gdy takie leczenie uzupełnione jest psychoterapią długoterminową – daje ona realne rezultaty i często staję się jedyną metodą wsparcia.

Zapamiętaj:

• Depresja jest chorobą, którą można i należy leczyć,

• Depresję często można wyleczyć,

• Ze względu na poważne konsekwencje objawów depresji, nie można jej lekceważyć,

• Leczenie depresji powinno się rozpocząć jak najszybciej, pozwala to osiągnąć lepszy rezultat.