„Bromberg definiuje psychoterapię jako proces, dzięki któremu pacjent może się zmienić i równocześnie pozostać taki sam.
Idąc podobnym tropem, Friedman sugeruje, że jako terapeuci musimy akceptować pacjentów na ich zasadach, równocześnie ich nie przyjmując.Aby znaleźć taki rodzaj równowagi, musimy przyjąć, że pacjent jest bardziej zdolny do odczuwania, formułowania przemyśleń, nawiązywania łączności i podejmowania inicjatywy, niż sam zakłada. Jeśli oczekujemy zbyt mało, to pacjent może mieć poczucie zawiedzionych nadziei; jeśli oczekujemy zbyt dużo, to pacjent może mieć poczucie, że terapeuta nie dostrzegł jego słabości.
David Wallin, „Przywiązanie w Psychoterapii”
